Coronavirus en de Europese Unie: overwegingen.

Europese Unie

In de Griekse wereld is de staat aanvankelijk een stad (een polis). De stedelijke gemeenschap kan een imperium worden, zoals gebeurde met Rome, dat zich ontwikkelde met een enorme territoriale insluiting. Het steunpunt en het centrum van maximale macht was altijd Rome, zelfs in het keizerlijke tijdperk. Soms vinden we in het centrum van de macht geen stad maar een stam, die het gebied domineert en zijn eigen wetten en gebruiken oplegt. Wanneer het idee van stam en van imperium samenvoegen, en de comunità geniet dezelfde historische ervaring en dezelfde bestemming, daar kan men van spreken Nazione.

Hoe kunnen meerdere naties één vormen nieuwe supranationale gemeenschap? Hoe kunnen naties als Italië, Oostenrijk, Nederland, Duitsland samensmelten tot eenEuropese Unie die zich een gemeenschap mag noemen? Alleen dankzij een gemeenschappelijk lot, gemeenschappelijke belangen maar misschien ook een gemeenschappelijke vijand.

Het Coronavirus zou vandaag de dag de vorm kunnen aannemen van Europa's gemeenschappelijke vijand die met dezelfde wapens moet worden bestreden. Alle naties van de Europese Gemeenschap hebben dezelfde medisch-wetenschappelijke cultuur, die een verbindende factor is, en bestuderen hoe ze tot het wapen van het vaccin kunnen komen, maar economische factoren en een andere visie op het bankbeleid maken dit door conflicten geteisterde gemeenschap.

De Germaanse stam, de optelsom van alle oude stamwortels die aanwezig zijn op zijn grondgebied, dat in de moderne tijd een staat werd, concentreert de macht van de EU (Europese Unie) op zichzelf. Duitsland geniet van autonome middelen om te overleven en, met het oog op het risico van een recessie die de vermindering van de economische macht inhoudt, het is niet bereid zijn graanschuur te delen met de rest van Europa. Je kunt het haar niet kwalijk nemen. Maar natuurlijk de droom van een Europese Unie, die het wordt echte gemeenschap, waarin de delen onlosmakelijk verbonden zijn met het geheel en als zodanig beschermd zijn, valt uiteen voor onze ogen.

In het verleden was religie een andere gemeenschappelijke kracht, maar tegenwoordig domineert de kloof tussen politieke en religieuze macht; en lang geleden zijn de tijden dat de pausen van Rome legden de kroon op het hoofd van de Germaanse keizer om hem in feite tot keizer van het Heilige Roomse Rijk te maken. Bovendien blijft de laatste manifestatie van een religieuze roeping van de Germaanse staat in onze herinnering, de Hitlerrevolutie, die de levens van velen heeft geschokt, laat wonden nog open. Behalve nu de paus van Rome is zich ten volle bewust van zijn missie in de wereld wat de verantwoordelijkheid voor het lot van een enkel gebied overstijgt, zelfs als het de Italiaanse was.

St. Augustinus vraagt ​​zich af "wat zijn keizerrijken (we zouden vandaag territoriale unies lezen, zoals Europa) wanneer ontbreekt gerechtigheid? Zijn ze iets anders dan roversbendes? In feite zijn roversbendes niets anders dan kleine koninkrijken”. Aan de andere kant was Duitsland herhaaldelijk tegen Rome in opstand gekomen. Zijn kerkelijke oorlog, de lutherse breuk, was in zekere zin de herhaling van de primitieve christelijke schok, met zijn revolutionaire gevolgen. We herinneren het ons ook niet graag de as Rome-Berlijn en de figuren van Hitler en Mussolini die nog steeds onder het vergrootglas van historici liggen.

Het lijkt erop dat verdeeldheid en diversiteit kenmerkend zijn voor het huidige historische moment, dat de centralisatie van Europese conflicten in het Coronavirus ziet. Een virus is er vast in geslaagd om die nationale conflicten opnieuw op gang te brengen en de grenzen te verhogen die Europese mannen van goede wil al jaren proberen op te heffen. Al met al is de Europese Unie erin geslaagd om een ​​echte gemeenschap te worden.

LAAT EEN COMMENTAAR

Voer uw opmerking in!
Voer hier uw naam in